მოსარჩელეთა განმარტებით, სადავო ნორმა ზღუდავს საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლით გარანტირებულ საკუთრების შეძენისა და მემკვიდრეობით მიღების უფლებას. ისინი აცხადებენ, რომ წარსულში იყვნენ საქართველოს მოქალაქეები და საქართველოსთან, როგორც სამშობლოსთან, ძლიერი ემოციური კავშირი აქვთ. შესაბამისად, სურთ დაირეგისტრირონ მემკვიდრეობით უკვე მიღებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთი, ასევე მომავალშიც შეიძინონ ახალი ქონება საქართველოში.
სარჩელებში მითითებულია, რომ გასაჩივრებულ ნორმას საკონსტიტუციო სასამართლოს 2012 წლის 26 ივნისის №3/1/512 გადაწყვეტილებით და 2014 წლის 24 ივნისის №1/2/563 განჩინებით ძალადაკარგულად ცნობილი ნორმების იდენტური შინაარსი აქვს. შესაბამისად, მოსარჩელეები შუამდგომლობენ, რომ ნორმა საქმის არსებითად განხილვის გარეშე გამოცხადდეს ძალადაკარგულად.
საქმეს საკონსტიტუციო სასამართლოს პირველი კოლეგია იხილავს (თავმჯდომარე - მერაბ ტურავა, წევრები - მაია კოპალეიშვილი, გიორგი კვერენჩხილაძე და ევა გოცირიძე).
2017 წლის 16 ივნისს პარლამენტმა „სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის საკუთრების შესახებ“ კანონში განახორციელა ცვლილება, რომლითაც, კონსტიტუციის ახალი რედაქციის ძალაში შესვლამდე, უცხოელს, საზღვარგარეთ რეგისტრირებულ იურიდიულ პირს, ასევე უცხოელის მიერ საქართველოში რეგისტრირებულ იურიდიულ პირს საქართველოს ტერიტორიაზე შეზღუდული აქვთ საკუთრების უფლება სასოფლო-სამეურნეო მიწებზე (მათ შორის, მემკვიდრეობით მიღებულზე).
შეგახსენებთ, რომ საკონსტიტუციო სასამართლოს არ გააჩნია კონსტიტუციით გათვალისწინებული ნორმების კონტროლის უფლებამოსილება. შესაბამისად, კონსტიტუციის ახალი რედაქციის ამოქმედების შემდეგ, იგი აღნიშნული შეზღუდვის კონსტიტუციურობის საკითხს ვეღარ განიხილავს.
