ფიზიკურად რომ დავახასიათოთ, ვირუსი არის მიკროსკოპული ზომის, ცილის გარსით ოსტატურად შეფუთული, გენეტიკური ინფორმაციის მატარებელი მოლეკულა – დნმ ან რნმ. ის ასევე აგრესორი აგენტია, რომელსაც დამოუკიდებლად გამრავლება არ შეუძლია და მხოლოდ მასპინძელი ორგანიზმის უჯრედში შეჭრის შემდეგ ახერხებს საკუთარი ასლების წარმოებას. ამ თავისებურების გამო, ევოლუციურ ხეზე სიცოცხლის სამ დომენს შორის მისი ადგილი არ მოიძებნა და ვირუსი სიცოცხლის ზღვარზე მყოფ ან სიცოცხლის არაუჯრედულ ფორმად არის მიჩნეული. არსებობს ე.წ. ზომიერი ვირუსებიც, რომლებიც მასპინძელში შეჭრის შემდეგ შენიღბულად აგრძელებენ ცხოვრებას და უჯრედს სასიკვდილოდ არ წირავენ.
ასეთი პარაზიტის ბრალია ვერაგი შიდსიც, აბეზარი სეზონური გრიპიც და თამბაქოს მოზაიკური დაავადებაც, რომლის შესწავლისასაც პირველად დადგინდა ვირუსების არსებობა და რაობა 1892 წელს, ანუ საუკუნეზე ოდნავ მეტია, რაც ადამიანმა გაიგო ვირუსების არსებობის შესახებ და ამ ხნის განმავლობაში ფართო საზოგადოებისთვის ვირუსი ცალსახად უარყოფით გმირად მოიაზრებოდა.
იყო პერიოდი, როდესაც სამეცნიერო საზოგადოებაც ასე თვლიდა, მაგრამ XX საუკუნის დასაწყისში გამოჩნდნენ მეცნიერები, რომელთაც ეს შეხედულება შეცვალეს. ამ ნიადაგზე გადაიკვეთა იმ დროს ახალგაზრდა ქართველი მეცნიერის, გიორგი ელიავას (სწორედ მის სახელს ატარებს ბაქტერიოფაგიის, მიკრობიოლოგიის და ვირუსოლოგიის ინსტიტუტი თბილისში) და განთქმული ფრანგული წარმოშობის კანადელი მეცნიერის, ფელიქს დ'ერელის გზები. უჩვეულო, „კეთილი“ ვირუსების შესწავლით 100 წლის წინ დაწყებული თანამშრომლობა ისევ აკავშირებს ქართულ მეცნიერებას პარიზის პასტერის ინსტიტუტთან: კიდევ უფრო უჩვეულო, აქამდე უცნობი ტიპის ვირუსებს იქ ახლა დავით ფრანგიშვილი სწავლობს. მისი ხელმძღვანელობით ჩატარებული კვლევის შედეგები მნიშვნელოვნად ცვლის ვირუსოლოგიაში და მთლიანად ბუნებისმეტყველებაში დამკვიდრებულ ზოგიერთ წარმოდგენას.
