როდესაც მთვარეს უყურებთ, ადვილი შესამჩნევია ვულკანური ბაზალტით ამოვსებული დარტყმითი აუზების მუქი ზედაპირი. „მარეს“ სახელით ცნობილი ბაზალტის ეს ზღვები მაშინ ამოიფრქვა, როდესაც მთვარის წიაღი ჯერ კიდევ ცხელი იყო და წარმოქმნიდა მაგმურ ჭავლებს, რომლებიც ხანდახან მთვარის ზედაპირს გამოანგრევდნენ და ასობით კმ მანძილზე მიედინებოდნენ. როგორც „აპოლოს“ მისიების მიერ აღებულ ნიმუშთა ანალიზები მიუთითებს, ამ მაგმას ასევე ჰქონდა აირადი კომპონენტები, მაგალითად ნახშირჟანგი, წყლის, გოგირდისა და სხვა აქროლად ნივთიერებათა ინგრედიენტები.
NASA-ს მარშალის კოსმოსურ ფრენათა ცენტრის წარმომადგენელმა, დოქტორმა დებრა ნიდჰემმა და უნივერსიტეტთა კოსმოსურ კვლევათა ასოციაციის წარმომადგენელმა, დოქტორმა დევიდ კრინგმა ახალ კვლევაში გამოთვალეს აირების ის ოდენობა, რომელიც ამოფრქვეული ლავიდან უნდა გამოყოფილიყო ზედაპირზე გადაადგილებისას. აღმოჩნდა, რომ ეს აირები მთვარის გარშემო აკუმულირდა და წარმოქმნა გარდამავალი, დროებითი ატმოსფერო, რომელიც ყველაზე სქელი იყო დაახლოებით 3.5 მილიარდი წლის წინ, ვულკანური აქტივობის პიკში და წარმოქმნისას. მთვარის ატმოსფეროს დაახლოებით 70 მილიონ წელიწადს უნდა გაეძლო, შემდეგ კი კოსმოსში გაბნეულიყო.
„ეს კვლევა დრამატულად ცვლის ჩვენს ხედვას მთვარესთან მიმართებით. უჰაერო, კლდოვანი სხეულიდან ჩვენ წინაშე წარმოსდგება სხეული, რომელიც შემოსაზღვრული უნდა ყოფილიყო უფრო ვრცელი ატმოსფეროთი, ვიდრე დღეს მარსს აქვს“, - ამბობს მკვლევარი დევიდ კრინგი.
არსანიშნავია, რომ როდესაც მთვარეს ეს ატმოსფერო ჰქონდა, იგი დედამიწასთან დღევანდელზე სამჯერ ახლოს იყო და შესაბამისად, ცაზეც სამჯერ უფრო დიდი უნდა გამოჩენილიყო.
