მაქს პლანკის სახელობის ადამიანის ცნობიერებისა და ტვინის მეცნიერებათა ინსტიტუტის მკვლევარები ექვსი თვის ბავშვებს ობობათა ფოტოებს აჩვენებდნენ, რათა განესაზღვრათ მათი თანდაყოლილი, უსწავლელი პასუხი არაქნიდების დანახვისას. ექსპერიმენტის დროს თვალის ინფრაწითელმა მზომავმა ბავშვების თვალის გუგების გაფართოება დააფიქსირა, რაც „ბრძოლა ან ფრენის“ (ფსიქოლოგიური რეაქცია) ქიმიურ ნაერთ ნორეპინეფრინის დონეზე მიუთითებდა, შესაბამისად - საპასუხო სტრესის ზომაზე.
გარდა ობობათა ფოტოებისა, მშობლების კალთაში მჯდარ ბავშვებს ასევე აჩვენეს ყვავილების, გველებისა და თევზების ფოტოები. ობობების შემთხვევაში, თვალის გუგების საშუალო გაფართოება 0.14 მმ იყო, ყვავილების შემთხვევაში კი მხოლოდ 0.03 მმ. სხვაობა ასე თვალშისაცემი არ ყოფილა გველებისა და თევზების შემთხვევაში, რისი მიზეზიც მკვლევართა აზრით ისაა, რომ ორივე ფოტოზე ასახული იყო ცხოველი და შესაბამისად, უფრო მსგავსი იყო საპასუხო რეაქცია. თუმცა ნებისმიერ შემთხვევაში, თვალის გუგების ყველაზე დიდ გაფართოებას იწვევდნენ ობობები და გველები, იმდენად მცირეწლოვან ბავშვებშიც კი, რომლებსაც არანაირად არ შეიძლება სცოდნოდათ, რომ ობობები სახიფათოა - რის გამოც უფროს ადამიანებს მათი ეშინიათ.
ამრიგად, ექსპერიმენტმა დაასკვნა, რომ გველებისა და ობებებისადმი შიშს ევოლუციური წარმომავლობა აქვს. მკვლევარები აზრით, უთვალავ თაობათა განმავლობაში, ადამიანთა წინაპრებში გამომუშავდა თვისება, რომელიც ადრეულ ადამიანურ ონტოგენეზში განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობს და აადვილებს შიშის სწავლას წინაპართა საფრთხეების გამო.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მიუხედავად იმისა, რომ ცხოვრების თანამედროვე წესიდან გამომდინარე იშვიათად გვიწევს კონტაქტი სახიფათო გველებთან ან ობობებთან, ჩვენი შორეული წინაპრები ასეთი იღბლიანები არ იყვნენ და სწორედ ამიტომ ამ არსებებთან შეხვედრისას ადამიანში გამოწვეული შიში და ზიზღი სინამდვილეში უნდა იყოს გადარჩენის ინსტინქტის გადმონაშთი, რომელიც ადამიანთა წინაპრებს ჯერ კიდევ უძველეს ხანაში განუვითარდათ.
