ლელო ძველ ქართულ ეროვნულ სპორტის სახეობებში განსაკუთრებულ ადგილს იკავებს. უცნობია, ზუსტად რომელ საუკუნეში გაჩნდა საქართველოში ლელობურთის თამაში, „ლელო“ კი უძველესი ქართული სიტყვაა და ძალით გადატანას ნიშნავს.
მკვლევარები ვარაუდობენ, რომ ეს ძირძველი თამაში ბურთაობიდან მოდის, რომელიც ჯერ კიდევ ვეფხისტყაოსანში გვხვდება. სხვადასხვა მასალების მიხედვით აღწერილია, რომ ლელოს უმთავრესად სამეგრელოში, იმერეთსა და გურიაში სახალხო-რელიგიურ დღესასწაულებზე თამაშობდნენ.
ლელობურთი ლანჩხუთის რაიონის სოფელ შუხუთში ყოველი წლის აღდგომის დღესასწაულზე იმართება. ამ თამაშს გურულები 1854 წლის „შუხუთფერდის’’ ბრძოლას უკავშირებენ. ისტორიულ ბრძოლაში, რომელიც ნიგოითის ბრძოლის სახელითაა ცნობილი და რომელიც რუსეთ-თურქეთის ომის დროს 1854 წელს გაიმართა. „ლელო“ გაზაფხულზე, აღდგომის დღესასწაულზე ყოველ წელს, „ცაცხვების ქვეშ“ ტარდება.
